Os libros que lemos cando nenos acompáñannos para sempre. Realmente, non seriamos nós mesmos sen eles. Algúns, co paso do tempo, convértense en clásicos, como este de Selma Lagerlöf, Premio Nobel de Literatura en 1909.
Se é certo que a infancia é a nosa patria, o meu país nativo tal vez fora Suecia. Cando era aínda máis pequeno que agora, sempre, sempre que estaba enfermo (e librábame de ir ao colexio) lía o mesmo libro: “El maravilloso viaje de Nils Holgersson a través de Suecia”, de Selma Lagerlöf. Conta cómo un rapaz é convertido nun duende e emprende, subido a un ganso doméstico adoptado por unha bandada de gansos salvaxes, unha longa migración cara ao norde a través de toda Suecia.
En realidade (iso entendino máis tarde) é un libro de xeografía para escolares escrito por encargo do goberno, grazas ao cal miles de rapaces suecos aprenderon, dende 1906, a mitoloxía, a historia e os costumes do país, a ubicación dos ríos e es cidades, dos desfiladeiros e as montañas. Pero para min, que nada teño que ver co país escandinavo, era a escapatoria da febre, a tos e o aburrimento. Mentres meu pai estaba de viaxe, os meus cinco irmáns ían no cole (daquela había clase mañá e tarde de luns a venres) e a miña nai trasteaba na cociña, eu viaxaba por toda Suecia subido no pescozo dun ganso doméstico fuxitivo, facendo turnos na formación en uve (xa saben, cuestións de aerodinámica) e vendo todo un país a vista de paxaro: calzadas de xigantes, cidades sumerxidas, esforzados labregos escandinavos.
De tanto que o lin cheguei a aprenderme o título en sueco (Nils Holgerssons underbara resa, así, pronunciado a martelazos) e fixen un detallado mapa de toda a ruta de vóo.
Hai libros que cando un os le os reescribe ao seu soberano gusto. Eu reescribín este tantas veces como o sigo recordando hoxe. Por iso endexamais o volvín ler. É mellor así. Tal vez se os tumbos da vida me deixan voltar á infancia en forma de ancián emprenderei outra vez a paciente migración cara a terras mellores, fatigado pero (espero) satisfeito do camiño, desexando en van (esta vez sí, en van) non chegar nunca ao final. Que os deuses me concedan esa sorte!
A infancia é a nosa patria , por Eduardo Fresco, profesor de Filosofía
Se é certo que a infancia é a nosa patria, o meu país nativo tal vez fora Suecia. Cando era aínda máis pequeno que agora, sempre, sempre que estaba enfermo (e librábame de ir ao colexio) lía o mesmo libro: “El maravilloso viaje de Nils Holgersson a través de Suecia”, de Selma Lagerlöf. Conta cómo un rapaz é convertido nun duende e emprende, subido a un ganso doméstico adoptado por unha bandada de gansos salvaxes, unha longa migración cara ao norde a través de toda Suecia.En realidade (iso entendino máis tarde) é un libro de xeografía para escolares escrito por encargo do goberno, grazas ao cal miles de rapaces suecos aprenderon, dende 1906, a mitoloxía, a historia e os costumes do país, a ubicación dos ríos e es cidades, dos desfiladeiros e as montañas. Pero para min, que nada teño que ver co país escandinavo, era a escapatoria da febre, a tos e o aburrimento. Mentres meu pai estaba de viaxe, os meus cinco irmáns ían no cole (daquela había clase mañá e tarde de luns a venres) e a miña nai trasteaba na cociña, eu viaxaba por toda Suecia subido no pescozo dun ganso doméstico fuxitivo, facendo turnos na formación en uve (xa saben, cuestións de aerodinámica) e vendo todo un país a vista de paxaro: calzadas de xigantes, cidades sumerxidas, esforzados labregos escandinavos.
De tanto que o lin cheguei a aprenderme o título en sueco (Nils Holgerssons underbara resa, así, pronunciado a martelazos) e fixen un detallado mapa de toda a ruta de vóo.
Hai libros que cando un os le os reescribe ao seu soberano gusto. Eu reescribín este tantas veces como o sigo recordando hoxe. Por iso endexamais o volvín ler. É mellor así. Tal vez se os tumbos da vida me deixan voltar á infancia en forma de ancián emprenderei outra vez a paciente migración cara a terras mellores, fatigado pero (espero) satisfeito do camiño, desexando en van (esta vez sí, en van) non chegar nunca ao final. Que os deuses me concedan esa sorte!