Agora que regresamos despois dos meses de verán, nos que tivemos tempo de ler á nosa vontade, os profesores e profesoras do centro coméntannos as súas lecturas vacacionais. Hoxe Carlos Villanueva, profesor de Bioloxía, fálanos da serie LOS HIJOS DE LA TIERRA, de JEAN M. AUEL:
Moitos fomos os que sucumbimos nos anos oitenta ao atractivo da historia da nena Cromagnon criada por Neanderthais. Tratábase dunha novela sen gran valor literario, pero moi dinámica, escrita con corrección e, sobre todo, que trataba un tema de gran atractivo para calquera estudante de Bioloxía, a saber, a posible convivencia entre as dúas variedades de homes que ocuparon Europa e Asia Menor durante os últimos períodos glaciais. A autora facía gala dun exhaustivo labor de documentación, e na obra non faltaban referencias aos achádegos arqueolóxicos e estudos sobre a industria lítica máis importantes e avanzados do momento.
As narracións seguen a rebosar datos arqueolóxicos pero, na miña opinión, a autora xa non consegue introducilos con acerto na trama. As elucubracións sobre estrutura social e relacións entre grupos parecen máis baseados na fantasía que en datos e, para rematar, o relato dos encontros sexuais dos protagonistas, distribuidos regularmente cada 100 páxinas, son máis propios dunha noveliña rosa para adolescentes que dunha obra que pretende ser lembrada pola sobriedade dos datos que ofrece.
Moitos fomos os que sucumbimos nos anos oitenta ao atractivo da historia da nena Cromagnon criada por Neanderthais. Tratábase dunha novela sen gran valor literario, pero moi dinámica, escrita con corrección e, sobre todo, que trataba un tema de gran atractivo para calquera estudante de Bioloxía, a saber, a posible convivencia entre as dúas variedades de homes que ocuparon Europa e Asia Menor durante os últimos períodos glaciais. A autora facía gala dun exhaustivo labor de documentación, e na obra non faltaban referencias aos achádegos arqueolóxicos e estudos sobre a industria lítica máis importantes e avanzados do momento. Trinta anos despois, J. M. AUEL dá por rematada a saga, que queda composta definitivamente por seis libros, o último deles publicado hai poucos meses.
No seu momento eu lera os dous primeiros tomos, para despois perderlle a pista aos que pouco a pouco foron sendo publicados. A aparcición na nosa biblioteca de toda a saga animoume a retomar a súa lectura con ansia de saber do devenir das personaxes e por atopar referencias aos coñecementos que a autora puidese ter vertido nos seus libros.
O resultado, porén, resultou algo decepcionante. A partir da terceira entrega, os tomos gañan en volume, pero non en interese. As descricións do medio natural fanse tediosas e repetitivas, e as continuas referencias aos títulos anteriores ralentizan innecesariamente a lectura. Ademais, o tratamento que autora da á protagonista acada uns límites de inverosimilitude que case converten á personaxe nunha heroína con superpoderes. As narracións seguen a rebosar datos arqueolóxicos pero, na miña opinión, a autora xa non consegue introducilos con acerto na trama. As elucubracións sobre estrutura social e relacións entre grupos parecen máis baseados na fantasía que en datos e, para rematar, o relato dos encontros sexuais dos protagonistas, distribuidos regularmente cada 100 páxinas, son máis propios dunha noveliña rosa para adolescentes que dunha obra que pretende ser lembrada pola sobriedade dos datos que ofrece.